Η κυρία που πήρε τηλέφωνο την Βίκυ την Βαθμοφόρο του Συστήματος μας, ακουγόταν ανήσυχη.Ενα μεγάλο πουλί, είχε παγιδευτεί στην αυλή της και δεν ήξερε τι να κάνει. Κάπου είχε διαβάσει ότι οι πρόσκοποι ασχολούνται με διασώσεις άγριας ζωής και πήρε τηλέφωνο την Βίκυ που την ήξερε.  "Ελάτε σας παρακαλώ να το σώσετε."

 Πήρα τον Αργύρη τον υπαρχηγό του Συστήματος, ήρθε και ο γιος μου μαζί που είναι πρόσκοπος και λατρεύει τα ζώα και πήγαμε. Στην διαδρομή επικοινώνησε μαζί μας πάλι η Βίκυ και μας έδωσε την πληροφορία ότι το πουλί είναι μαύρου χρώματος. Μάλλον κοράκι θα είναι σκεφτήκαμε. Τα κοράκια έχουν μυτερό ράμφος και νύχια οπότε θέλουν προσοχή. 

 Με την βοήθεια της Βίκυς που ήταν σε επικοινωνία με την κυρία, βρήκαμε το σπίτι της και είδαμε το μαύρο πουλί, κρυμμένο κάτω από ένα καρότσι. Αμέσως θυμηθήκαμε την εκπαίδευση, βγάλαμε τον σάκο της ΠΟΔΑΖ, ο Αργύρης έβαλε τα γάντια και εγώ πήρα την πετσέτα.  Τα ζώα έχουν έντονο στρες όταν τα πλησιάζεις, ειδικά όταν είναι τραυματισμένα. Ο μόνος τρόπος να τα πιάσεις είναι να τα σκεπάσεις με μια πετσέτα ή ρούχο.  Πήγε ο Αργύρης από την μία και εγώ από την άλλη και ο Παναγιώτης κράταγε το κουτί που είχαμε ετοιμάσει, με τις τρύπες για να αναπνέει και της εφημερίδες στο κάτω μέρος. Και. έκπληξη!

  Το κοράκι αποδείχθηκε πως ήταν περιστέρι και μάλιστα ήμερο. Στο πόδι του είχε ένα κρίκο αλλά δεν έγραφε κάποιο στοιχείο. Του δώσαμε λίγο νερό με τη σύριγγα και το βάλαμε στο κουτί. Πήραμε τηλέφωνο στην Πάρο αλλά δεν δέχονται ήμερα ζώα, οπότε σκεφτήκαμε την κ. Μαργαριτα Βάλβη την κτηνίατρο...Την πήραμε τηλέφωνο και παρά το ακατάλληλο της ώρας, μας έστειλε στο κτηνιατρείο της, όπου οι πολύ ευγενικές της κόρες που το έχουν αναλάβει, πήραν το περιστέρι και το κράτησαν για περίθαλψη.  Δύο μέρες μετά, με πήραν τηλέφωνο ότι το περιστέρι είναι καλά, έφαγε, του έδωσαν βιταμίνες και είναι έτοιμο να απελευθερωθεί. Αυτό όμως πρέπει να γίνει κοντά στο μέρος που βρέθηκε για να πάει στο σπίτι του.  Η φτερούγα του φαινόταν λίγο αδύναμη, αλλά έπρεπε να το δούμε εκεί.

  Πήρα πάλι τον γιο μου, εκείνος, φώναξε τον φίλο του τον Αναστάση και φύγαμε για την απελευθέρωση.  Το περιστέρι, πέταξε αλλά όχι πολύ καλά. Έφυγε όμως και πήγε σε ένα κλαδί ενός δέντρου από όπου δεν μπορούσαμε να το ξαναπιάσουμε με ασφάλεια.  Ευχηθήκαμε ότι θα μπορέσει να πετάξει και ότι θα βρει τον δρόμο του.

 Εμένα όμως όλη μέρα με βασάνιζε η σκέψη ότι δεν είναι καλά και θα καταλήξει στα νύχια κάποιας γάτας. Το προσκοπικό μου φιλότιμο, δεν με άφηνε να ησυχάσω . Οπότε πήρα πάλι το κουτί και πήγα στο μέρος που το είχαμε αφήσει. Το βρήκα ζαρωμένο σε μια γωνίτσα. Στεναχωρήθηκα! Πήρα μια πετσέτα που έχω πάντα στο αμάξι το πλησίασα σιγά-σιγά, το έπιασα προσεκτικά και το έβαλα πάλι στο κουτί.  Στο δρόμο σκεφτόμουν, τι να κάνω.  Η μόνη λύση ήταν να το πάω στην κτηνίατρο, μήπως και είχε κάποια ιδέα τι θα μπορούσε να γίνει.  Θυμήθηκα όμως το καρτελάκι στο πόδι.  Μια φίλη μου είχε πει ότι υπάρχει σύλλογος Φίλων περιστεριών το νησί.  Αποφάσισα να ψάξω για κάποιο τηλέφωνο.  Σταμάτησα στην άκρη του δρόμου για να δω με το κινητό στο ίντερνετ.  Και ξαφνικά..

  Απέναντι μου, ένα κοπάδι περιστέρια, έκανε απότομη βουτιά από τον ουρανό στο διπλανό σπίτι.  Ωπ, εδώ είμαστε!   Βγήκα από το αμάξι και χτύπησα την πόρτα.Η ευγενική κοπέλα, που μου άνοιξε ήταν η κόρη του Φουστέρη, μέλους του συλλόγου των περιστεράδων όπως χαρακτηριστικά αποκαλούνται και τον οποίο γνώριζα προσωπικά.  Τον φώναξε, του εξήγησα τι είχε γίνει και του πήγα το περιστέρι να το δει. Το έπιασε στοργικά στα χέρια του και μου είπε ότι το πουλί ήταν μια "βούτα", είχε χτυπηθεί ελαφρά από έναν Πετρίτη**,( αυτά τα υπέροχα γεράκια που θαυμάζουμε στον ουρανό και δεν πρέπει να ενοχλούμε γιατί είναι είδος ζώου υπό απειλή),ότι δύσκολα θα επιβίωνε μόνο του και θα γύριζε στον περιστερώνα του.  Ο κρίκος στο πόδι και τα κομμένα του νύχια, έδειχναν ότι σε κάποιο άλλο μέλος του συλλόγου ανήκε. Θα το έβαζε με φωτογραφία στην συνομιλία τους και θα το κρατούσε με τα δικά του περιστέρια, μέχρι να γίνει καλά ή βρεθεί ο ιδιοκτήτης του.

 Τέλος καλό όλα καλά λοιπόν! Έφυγα ήρεμος και χαρούμενος και πήρα τηλέφωνο αμέσως τον Αργύρη και την Βίκυ για να τους πω τι έγινε! Αισθάνθηκα και περηφάνια γιατί τα αντανακλαστικά μας ως ομάδα δούλεψαν περίφημα, η εκπαίδευση μας στην  ΠΟΔΑΖ απέδωσε και σώσαμε μια ψυχούλα κάνοντας και κατά κάποιο τρόπο μια άσκηση διάσωσης. Γνωρίσαμε τους ανθρώπους που αγαπούν τα περιστέρια, είδαμε ότι υπάρχει ακόμα άγρια φύση στο τουριστικό νησί μας και  πήραμε την διαβεβαίωση των κτηνιάτρων μας, ότι όποτε χρειάζεται θα μας βοηθήσουν...

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΡΕΚΑΣ(ΑΣ)

1ο ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΡΟΣΚΟΠΩΝ ΘΗΡΑΣ

*Η Βούτα είναι περιστέρι παράστασης, και όχι περιστέρι εκτροφής προς  διατροφή. Πετάει ψηλά πάνω από τον τόπο διαμονής της, μέχρι τα σύννεφα, και με την εντολή του περιστερά, εκτελεί κάθετη πτώση με ταχύτητες που φτάνουν τα 230 χιλ/ώρα, επιβραδύνοντας μερικά μετρά πριν την προσγείωση της.

**Ο πετρίτης, το γεράκι του γένους Falco peregrinus που απαντάται και στη χώρα μας, είναι το ταχύτερο γνωστό ζώο του πλανήτη, καθώς στις κάθετες εφορμήσεις του όταν κυνηγά το... κοντέρ «κλειδώνει» στα 360χλμ/ώρα! Εποπτεύοντας τον χώρο ακόμα και από ύψος 900 μέτρων, ο πετρίτης θα εφορμήσει κάθετα στη λεία του μαζεύοντας πίσω τα φτερά του και αποκτώντας έτσι ένα αεροδυναμικό σχήμα, ένα σωστό βέλος με απαράμιλλη ακρίβεια.